Heb je het gelezen: als de kinderen van de kinderen van mijn kleinkinderen opgroeien, zal de gemiddelde levensverwachting met 6 tot 7 jaar zijn toegenomen. Nou, ongelofelijk, wat een verrassende uitkomst van de berekeningen gemaakt door het Actuarieel Genootschap…… En dan hebben we miljarden euro’s(?) extra nodig om pensioenen te kunnen uitkeren. Het is daarom onvermijdelijk nu maatregelen te gaan nemen om die ramp te voorkomen!
Eigenlijk ben ik verbijsterd. Hoe is het mogelijk dat voornoemd genootschap naar 2060 kijkt, daarin klakkeloos gevolgd wordend door de media, alsof het hele pensioengebeuren dan nog net zo in elkaar zit als vandaag. Over 50 jaar…..!!! Kijk eens naar het steeds hoger wordende tempo van veranderingen in de techniek, de medische wetenschap en daarmee in de maatschappij. Is niet een beetje kinderlijk om dan te denken dat het pensioen nog op dezelfde wijze geregeld zal zijn als in 2010?
Er is een duidelijke tendens zichtbaar, mede onder invloed van Social Media, dat mensen in toenemende mate zelf willen beslissen. Zelf hun keuzen willen maken ten aanzien van hun werk, vrije tijd, verzekeringen en dus ook hun pensioen. De betutteling van de overheid staat een snelle beweging in die richting nog in de weg; toch komt het moment ras dichterbij waarop mannen en vrouwen zelf gaan beslissen hoe ze middelen aanwenden om hun leven, ook als ze eenmaal ouder geworden zijn, te kunnen financieren.
En hoe fantasierijk is het om te veronderstellen dat het werkend leven over een jaar of 50 sowieso heel anders wordt ingericht. De kans is groot dat de kunstmatige grens van 65 of 67 jaar tegen die tijd al helemaal geen rol meer speelt als criterium of iemand al dan niet economisch betrokken is bij de samenleving. Afhankelijk van de keuzen die mensen maken, zullen mannen en vrouwen vroeg of (heel) laat stoppen met het verrichten van betaalde arbeid, al naar gelang de eigen mogelijkheden en ambities. Dat maakt eens te meer duidelijk dat eenieder de ruimte moet hebben de eigen voorzieningen te regelen.
Misschien vraagt dat ook wel een ander begrip van het woord pensioen, voorbij het nu algemeen gedeelde gevoel dat het gaat om een toestand die grote gelijkenis vertoont met Luilekkerland. Je hoeft niet meer te werken en je beschikt over de middelen om alles te doen wat je wilt. Een grote Nederlandse pensioenverzekeraar, die heel veel geld verdient aan ons pensioengeld, heeft daar zelfs een merkgebonden gevoel aan gekoppeld…
Waarom zou je nu niet genieten van dat gevoel, of je jong of oud bent, wel of niet deelneemt aan het arbeidsproces. Is het niet veel meer de kunst om vandaag de sensatie te ervaren je leven te leiden zoals jij dat wilt. Te genieten als je besluit te stoppen met werken, te genieten als je besluit wel te werken of er mee door te gaan. Het doet me denken aan dat prachtige lied van Dirk Witte, voor het eerst gezongen in 1917, maar tot op de dag van vandaag te horen, inspirerend, luister maar: “Mensch, durf te leven”.
Weet je, ik ga zo meteen even met pensioen….
Mensch, wat mooi. En waar. Dat lied blijft langer mooi dan mijn pensioen. De woordoorsprong van dat laatste woord is trouwens pendere, L., wegen, dus wat weegt, betaald wordt. Of vrij: wat het zwaarst weegt. Durf te leven, denk ik.
De wetgever, de pensioenmarkt denkt ‘pensioen is voor dummies’, die moet je niet bevragen en ook niet wijzer maken. De hele wereld verandert, behalve de pensioenwereld. Die dateert uit het midden van de vorige eeuw en kunnen we gerust als middeleeuws kwalificeren.
Vanuit dit oogpunt lis een blik op 2060 al een gigastap, helaas nog steeds vanuit een hoge ivoren toren en een middeleeuws perspectief.
Slaap kindje slaap …. is daar toepasselijker. Mensch durf te leven? Veel te riskant.
Mensch laat je leven, dat is nog steeds business!
[...] Onlangs schreef ik al eens over hoe onzinnig en ondoordacht het is ervan uit te gaan dat over 50 jaar alles nog hetzelfde is als vandaag (tegen die tijd hebben we het begrip pensioen al lang ingeruild voor iets anders), dit keer gaat het me om de vraag hoe het komt dat jonge mensen hiervoor warm lopen. Eigenlijk is het een kwestie van opvoeding. Vaders (vooral), die van hún vaders hoorden, waar zíj hun vaders voor hebben zien vechten, brengen over dat het doel van je leven het pensioen is, liefst zo vroeg mogelijk met zo mooi mogelijke voorzieningen. Met als veel gehoord argument dat je daar recht op hebt, je hebt er immers altijd hard voor gewerkt….?! [...]