Aan de voet van de klim naar het Furtschaglhaus zat verspreid over rotsen rondom het pad een groep van een stuk of 12 bergwandelaars die blijkbaar een trektocht maakten en na de afdaling even een pauze namen. Naar goed Oostenrijks(?) gebruik riep ik een groet toen ik onder het gehoor van de eersten was aangekomen: “Servus!”. Er volgde geen reactie. Enigszins verrast deed ik een paar stappen verder, mij inmiddels tussen het gezelschap bevindend, een volgende poging: “Gruss Gott!” Ook deze wat meer traditionele wens vermocht geen reactie te ontlokken. Wellicht te hoog gegrepen….. Eigenlijk raakte ik geïrriteerd en toen ik bijna voorbij was, riep ik met luide stem: “Gruβt euch!” Stilte, dat wil zeggen, het onderlinge gepraat ging rustig door zonder dat iemand de moeite nam mijn groet te beantwoorden….
Gewoon boos sprak ik half luid m’n ongenoegen uit waarbij ik ze het liefst zou hebben toegevoegd dat ze wat mij betreft de “sauren Kirschen Auflauf” konden krijgen. Wat weliswaar klinkt als een verschrikkelijke ziekte, en daarom kwam het waarschijnlijk ook in me op, maar wat feitelijk een nagerecht is uit de Oostenrijkse keuken.
