Wat is de overeenkomst tussen een meerderheidskabinet en een vast arbeidscontract? Vooral dat je aan beide geen zekerheid kunt ontlenen, ook al denken de meeste mensen van wel…..
Van de 27 meerderheidskabinetten sinds de 2e wereldoorlog hebben er slechts 6 de volledige 4 jaar uitgezeten. Onze huidige premier slaagde er nooit in de rit tot een goed einde te brengen, het feit dat het de eerste keer maar 87 dagen duurde wijten we dan maar aan onervarenheid.
Ook vaste contracten, arbeidsovereenkomsten voor onbepaalde tijd, kunnen eindigen. In tijden van crisis leidt een faillissement van de een op de andere dag zomaar tot ontslag. Echter, ook reorganisaties kunnen op korte termijn zekerheid in onzekerheid doen verkeren. En een echte manager zal bij slecht functioneren van een medewerker geen moeite hebben om tot ontbinding te komen.
Wordt het geen tijd te accepteren dat zekerheden, op die ene na dan, niet bestaan? Het leren leven met onzekerheden geeft namelijk ruimte door onafhankelijkheid. Het aanvaarden dat de wereld niet maakbaar is, het beseffen dat het erom gaat een persoonlijk antwoord te geven op alle veranderingen waar je, ongevraagd en ongezocht, mee wordt geconfronteerd. Op het ontwikkelen van die vaardigheid zou je je energie moeten richten in plaats van de onbereikbare zekerheid na te streven, wat bij tegenvallers maar al te vaak ontaardt in slachtoffergedrag. Bedenk, je bent verantwoordelijk voor je eigen geluk en gelukkig zijn willen we allemaal.
Kan de opkomst van de ZZP-er daar ook mee te maken hebben, de Zeer Zelfstandige Professional, die in zijn element is als hij datgene kan doen waar hij of zij het beste in is? En dan gaat het niet alleen maar om adviseurs en consultants, maar ook professionals: van timmerlieden tot marketing managers, van projectmanagers tot financial controllers.
Zou iedere werkgever daar nou net geen behoefte aan hebben, mensen die intrinsiek gemotiveerd zijn? En dus optimaal bijdragen aan het realiseren van de bedrijfsdoelstellingen. En dat voor zolang je van te voren hebt afgesproken. Een heel andere wereld zou zich openen. Alle betrokkenen weten precies waar ze aan toe zijn: de vergoeding is overeengekomen (individueel en daarom toegesneden), de verwachte bijdrage vastgesteld (dus bij verzaken is het gewoon over) en de duur van de werkzaamheden bepaald (en als het wederzijds bevalt maak je een nieuwe afspraak). Hoeveel zekerheid wil je hebben…. 
.
In juli las ik in NRC dat de grote uitzendbureaus weer begonnen waren personeel te werven om aan de groeiende vraag tegemoet te komen. Het werd geduid als mogelijk teken van een conjuncturele opleving. Dan vervolgt de tekst met het woordje “maar”: […] maar de oorzaak zou ook kunnen zijn dat bedrijven een groter deel van hun werknemers op flexibele basis willen inhuren. Alsof dat negatief zou zijn…
Liever beschouw ik het als een voorbode dat er een verandering op komst zou zijn. Het helpt echt om er zo naar te kijken en over te denken. Dat brengt een nieuwe werkelijkheid dichterbij waarin werkers en werkaanbieders op voet van gelijkwaardigheid tot afspraken komen. Zo’n relatie vormt de basis voor motivatie en biedt de kans op een inspirerende samenwerking. Dat iedereen daar blijer van wordt, durf ik haast een zekerheidje te noemen…
