In de dagen die volgden op de zware aardbeving en alles vernietigende tsunami die daar het gevolg van was, realiseerden Japan en de wereld zich dat er een nog veel omvattender ramp dreigde omdat de koelsystemen van de Fukushima-kerncentrale waren uitgevallen wat zou kunnen leiden tot het op grote schaal vrijkomen van radioactieve straling. Geheel in lijn met de wetten van Murphy volgden branden en ontploffingen elkaar op, wat de situatie complexer en uitzichtlozer maakte, een kernramp alsmaar dichterbij brengend. Vanwege het stralingsgevaar werd in een straal van tenminste 30 km iedereen geëvacueerd. Tegelijkertijd werd er op de plek des onheils met man en macht gewerkt om het tij te keren.
Ja, er werd 24/7 gewerkt, de Fukushima fifty, mensen die, net als hun geëvacueerde landgenoten, evenmin bestand zijn tegen radioactieve straling en die daarmee hun leven in de waagschaal stellen. Wat is hun motivatie? Omdat het hun werk is? Uit onbaatzuchtige vaderlandsliefde? Uit schuldgevoel? Of het gevoel van verbondenheid waarmee frontsoldaten in WO I uit de loopgraven kwamen om een granaatregen tegemoet te lopen? In de media hoor ik dat het te maken heeft met de aard van de Japanner. Het is cultureel bepaald: denk aan de Japanse zelfmoordpiloten tijdens WO II. Toch blijft het, in de kern, een individueel besluit om je met volle inzet te geven.
Wie zijn in uw bedrijf de medewerkers waarop u juist in het “laatste uur” kunt rekenen? Die hun beste krachten geven als het voor het bedrijf erop of eronder is. En als dat al bekend is, weet u dan ook waarom ze dat doen? Ik hoop toch niet dat u denkt dat dat door het vorstelijke salaris komt dat u maandelijks betaalt….
Natuurlijk is het niet aannemelijk dat u in uw bedrijf wordt geconfronteerd met een Fukushima-dreiging, maar los daarvan, het is belangrijk om je van tijd tot tijd de vraag te stellen: “Hoe zit het personeel erin?” De Gallup Company doet al heel lang onderzoek naar de betrokkenheid van werknemers. Ze richten zich daarbij vooral op de “engaged” en “actively disengaged” medewerkers. Gemiddeld vind je in iedere organisatie ruim 25% van de eerste groep en 14% van de tweede; de laatsten kan je haast als terroristen beschouwen. Tussen beide in zitten de niet echt betrokken mensen, zeg maar: de toeristen. Best veel eigenlijk: rond de 60%.
Nou is het niet effectief alleen bevlogen medewerkers te hebben. Het is juist goed dat veel van het werk wordt gedaan door employees die met plezier hun werk doen, maar ook niet meer dan dat. Zorg voor de juiste sfeer, goede arbeidsvoorwaarden en het loopt. De meeste aandacht verdienen zij die een verschil maken als het erop aankomt. Maar hoe doe je dat? Vaak wordt vertrouwd op de “voorspoed van het moment”. Maar de kans is dan groot dat de Leider, die vaak voorop loopt, links en rechts wordt ingehaald, misschien wel in zo’n hoog tempo dat ze je bedrijf uitrennen….
En die terroristen dan, hoor ik vragen? Laat maar, die zijn het resultaat van beroerd people management en ongeïnspireerd leiderschap. Aan beide is wat te doen. Maar daarvoor moet jezelf held durven te zijn, bijvoorbeeld door op tijd om hulp te vragen, voordat de ramp niet meer te keren is…..
