Stel je het volgende eens voor: je geeft leiding aan een marketing afdeling en je zit al enige tijd met een vacature van een product manager. Uiteindelijk krijg je iemand aangeboden die al 3 jaar nauwelijks iets heeft gepresteerd als marketeer. Desalniettemin besluit je hem in dienst te nemen en betreffende vervolgens per week meer te betalen dan de directe collega’s in een kwartaal ontvangen. Niet waarschijnlijk hé? Bij Real Madrid vinden ze dat de gewoonste zaak van de wereld: juist voor het einde van de transferperiode huren ze een spits tegen 175.000 euro per week die de achterliggende 3 jaar 4 keer heeft gescoord. Wat verwachten ze voor dat salaris te krijgen?
Wat zijn medewerkers echt waard en wat heb je daar als werkgever voor over? Hoe weet je wat mensen waard zijn? Weten ze zelf wel wat ze waard zijn? Dat laatste lijkt overigens wel vaak het geval….. 
. We kennen allemaal de voorbeelden van medewerkers die komen klagen dat hun collega, die toch duidelijk minder presteert dan zijzelf, meer verdient. Of die voorbeelden aandragen van vrienden die bij andere bedrijven voor het zelfde werk een veel hoger maandsalaris krijgen. Het roept bij mij meestal een reactie op in de trant van: “Nou, dan ga je toch ergens anders heen…”.
Maar waar werken mensen nu echt voor? Gaan ze harder werken als ze meer geld verdienen? Misschien eventjes. In ieder geval is het niet vaak reden om bij de werkgever te vertrekken. Dat is namelijk nog steeds en met stip de direct leidinggevende. Daarnaast spelen de mogelijkheden tot persoonlijke ontwikkeling een rol, de vrijheid zakelijk en privé in balans te houden en de gelegenheid, in ieder geval voor de jongere generaties, om onder werktijd social media te benutten. En verder is een belangrijk thema of het antwoord op de vraag “wat voel ik bij dit bedrijf” positief is. Dan hebben we het dus over zingeving: past de wijze waarop dit bedrijf werkt bij mijn visie op hoe ik wil bijdragen aan de wereld.
Dat vraagt van organisaties op zijn minst een visie en een flinke portie bevlogenheid. Plus het vermogen om een cultuur te bevorderen waarin eenieder de vrijheid heeft om binnen de mogelijkheden zichzelf te ontwikkelen waarbij natuurlijk ook de doelstellingen van de organisatie worden gediend.
Ja, dan moet de beloning wel op orde zijn. Dat vraagt transparantie omtrent het hoe en waarom en het hanteren van een benchmark. Als dat is gezekerd, raken die zinloze discussies over “dat ik te weinig verdien voor wat ikzelf denk dat ik bijdraag” op de achtergrond. Maar er is nog veel te winnen. Waarbij het voorbeeld van o.a. voetballers jongeren (en ouderen?) niet helpt. Hoewel, het gaat niet alleen over sporters…
Na 4 kabinetten te hebben geleid die zoals bekend geen van allen de eindstreep hebben gehaald, zal Jan Peter Balkenende als partner in dienst treden van Ernst & Young waar hij pakweg driemaal zoveel gaat verdienen als toen hij nog premier was. Hij gaat daar adviseren op basis van zijn “rijke ervaring”……het is maar net wat de gek er voor geeft.
